Reizen met het openbaar vervoer is niet altijd een pretje. Internationaal reizen kan nog vervelender zijn en als je ook nog een fiets bij je hebt is het soms zenuwslopend. Ik was dus internationaal met de fiets onderweg van Nederland naar Polen en terug. Het is allemaal gelukt, maar vraag niet hoe. Soms vallen er treinen uit en als je geluk hebt, zorgen ze voor treinvervangend busvervoer, maar daar heb je als fietser helemaal niets aan. Hier een paar enerverende ervaringen.
Over de Duits-Poolse grens (23 mei 2022)
Het leek allemaal zo goed te gaan. Ik had een fietsplaats in de internationale trein naar Berlijn en een kaartje voor regionaal vervoer naar Frankfurt aan de Oder. Daar kwam ik ruim op tijd aan om de stoptrein naar Zielona Góra te halen. Maar die reed pas vanaf Rzepin in Polen. Er was een bus, maar niet voor mij. Dan maar fietsen! Op de GPS van mijn telefoon had ik het station van Rzepin ingetypt. Met grote snelheid rijd ik lang files voor stoplichten wachtende auto’s, race de brug over de Oder over en ben ik Polen. Dan gaat het over niet ongevaarlijke regionale wegen en het is nog heuvelachtig ook. Ik heb uitgerekend dat ik bijna een gemiddelde van 20 moet halen, de snelheid waar Google maps van uitgaat, maar die ik nooit haal. Hijgend van de inspanning rijd ik de heuvels naar Rzepin over. In Rzepin rijd ik een rare woonwijk door en ben toch gelukkig dichtbij het station. Ik ben te laat, maar de trein staat er nog! Ik sleep mijn fiets de trein in en het duurt nog meer dan vijf minuten voor die vertrekt. In Zielona Góra fiets ik naar mijn appartement, maar kan de ingang niet vinden en ik snap niet hoe de sleutelcodes werken. Ik bel mevrouw de verhuurder op. Inmiddels heb ik minder dan 5% stroom op mijn telefoon. Die is leeggelopen door de navigatie over de grens. Na nog twee telefoontjes snap ik waar het is en hoe ik binnen moet komen. Mijn telefoon is nu helemaal leeg. Eerst maar eens douchen en dan een goed glas bier!
Naar het begin van de Wisła (24 mei)
De tweede dag gaat een stuk beter. Zonder problemen heb ik de trein naar Katowice, waar ik ruim tijd heb het stoptreintje naar Wisła te nemen. Maar dat ging alleen naar Skoczów, 15 km voor Wisła. Daar was treinvervangend busvervoer. Maar niet voor mij. Het was geen verrassing. Dus ik was al voorbereid op een 15 km lange fietstocht stroomopwaarts langs de rivier om het beginpunt van mijn fietstocht te bereiken. De volgende ochtend doe ik die fietstocht nog eens in omgekeerde richting, bijna twee keer zo snel.
Overstappen in Łódź (3 juni)
Op 3 juni ging dan de grote terugreis beginnen. Ruim op tijd stond ik op het station van Końskie. Op de aangegeven vertrektijd kwam er een werkelijk piepklein treintje aan om mij naar Łódź Widzew te brengen voor mijn aansluitende trein naar Kutno. Alles leek goed te gaan. Het kleine treintje werd steeds voller en mevrouw de conducteur had het druk met kaartjes verkopen aan de mensen die op die stationnetjes instapten. De trein reed al weg van het station Bedoń, niet ver van Łódź, maar kwam plotseling tot stilstand. Met onze trein was niets mis, maar het spoor voor ons bleek door een defecte trein geblokkeerd te zijn. Iedereen uitstappen! Ik maakte een paar snelle berekeningen.
Het beste was alweer treinvervangend fietsvervoer. De route op de telefoon ingetypt en daar ging ik weer. Onderweg crashte mijn telefoon en bij het opnieuw opstarten had ik het foute station ingetypt. Ik corrigeerde nog eens, maar weer verkeerd: plotseling stond ik bij een stadion in plaats van een station. Die woorden lijken op elkaar. Ik was te ver gefietst. Met een rotgang terug over slechte wegen. Ik kon mij de luxe niet veroorloven om kuilen heen te rijden. Om drie minuten voordat de trein van Łódź Widzew zou vertrekken stond ik onder aan een betonnen trap naar het perron. Geen lift. Hoe ik het deed weet ik niet, maar ik tilde die zware fiets met bagage en al de trap op. Daar kwam de trein aan en ik zette mijn fiets op de gereserveerde fietsplaats. Alweer goed gegaan, maar leuk is anders. De aansluiting in Kutno naar Rzepin haalde ik en ik was blij toen ik daar in de tuin van een restaurant een goede maaltijd met lekker bier naar binnen kon werken.
Toch nog naar Berlijn (4 juni)
Normaal is de reis van Rzepin naar Berlijn een korte rit. De Eurocity doet er anderhalf uur over, maar er was geen plaats meer in die trein dus ik zou weer met regionaal verkeer gaan reizen. In Rzepin zat ik op tijd in het kleine treintje naar Frankfurt aan de Oder. Dat reed nu zonder problemen. In Frankfurt kreeg ik te horen dan alle treinen op het regionale lijntje naar Berlijn door bussen waren vervangen. Die zouden naar Fürstenwalde rijden. Daar kon ik onmogelijk op tijd zijn: 40 km fietsen, dus uitgesloten. Dan maar naar de service van het Reisezentrum. Eerst dacht de vriendelijk dame aldaar niet dat er een oplossing zou zijn. Ik hield al rekening met het missen van mijn trein in Berlijn, maar plotseling kwam ze toch met een oplossing: met een uiterst langzaam regionaal treintje van Frankfurt naar Königs Wustenhausen en vandaar met S-Bahnen naar Berlin Gesundbrunnen, waar mijn trein naar Amsterdam zou vertrekken. Ik zou nog op tijd aankomen! De reis duurde ongeveer anderhalf uur langer dan mijn geplande reis. Er was één probleem. Het treintje naar Königs W. had geen toilet en ik moest nodig naar de WC. Op het eindstation sprintte ik even het station uit om het daar maar tegen een hek te doen, alvorens met de S-Bahn verder te reizen.
Veel interessanter vond ik het tijdsbeeld 'Nederland' dat uit de vergeelde pagina's naar voren komt: een land dat na de Tweede Wereldoorlog langzaam uit het dal opkrabbelt, waar het leven ongelooflijk duur is, de auto langzaam de straten verovert en waar steeds meer mensen een platenspeler of een TV in huis halen en (zelfs met flitslampjes!) gaan fotograferen.
Bij ELECTROHUIS BAKKER koop je voor f 865 een Philips 53 cm TV, omgerekend in geld van nu misschien wel € 3000. Een flatscreen TV met een beeldscherm van 140 cm kost nu vier keer zo weinig. Belangrijk nieuws op Texel in 1959: het eerste DAFje is in bezit van Het Witte Kruis.
Tja, het is lang geleden....
De vuurtoren van Schouwen, de Westerlichttoren, staat er sinds 1837. De vuurtoren is vooral bekend van zijn opvallende rode spiraal die erop geschilderd is. Elke niet piepjonge Nederlanden kent die vuurtoren van het 250 gulden biljet. Oospronkelijk was de vuurtoren gewoon grijs, maar toen in 1931 het vliegveld in gebruik genomen werd, moest hij meer gaan opvallen. In 1935 werd hij beschilderd en, omdat er met de verf van alles mis ging in, 1937 de witte banen nog eens, nu met een mengsel van 100 kg cement en 130 liter karnemelk. Oorspronkelijk bleef het onderste gedeelte wit, maar de spiraal werd in 1955 helemaal tot onder doorgetrokken. In 2020 werd de vuurtoren opnieuw in de verf gezet. Er scheen een iets minder felle rode kleur te worden gebruikt. Dit leidde tot allerlei emoties. Een woordvoerder van de Belangenvereniging Nieuw Haamstede zei:
"We hebben al zeventig jaar een prachtige kleur op deze vuurtoren zitten, Vuurtorenrood. Dat maakt hem iconisch. Op heel Schouwen-Duiveland en ver daarbuiten kent iedereen de vuurtoren van Haamstede... ... En nu gaan ze zonder overleg met ons, en alle andere mensen die op het eiland wonen, de kleur veranderen. Ik denk niet dat ze beseffen waar ze mee bezig zijn en wat ze vernietigen!"
bronnen:
De wandeling die we vrijdag maakten, hadden we zeker al vijf keer eerder gemaakt, maar het blijft één van de mooiste wandelingen door de Zeeuwse duinen en bossen (zie kaartje hiernaast). Op deze mooie herfstdag was het eerste stuk prachtig. Het regende niet, maar de zon scheen regelmatig terwijl de wind nog steeds vrij hard blies. Het was geen vogelweer. De telelens had ik ook thuis kunnen laten, maar ik heb toch leuke plaatjes van de vrij talrijke damherten kunnen maken. Op een koude herfstdag als deze schijnen de mannetjes het op hun heupen te krijgen door een hormoonstoot die hun tot ‘burlen’ aanzet in de bronstarena’s, waar ze rivaliserende bokken weg jagen als ze niet zelf weggejaagd worden.
