Het sublieme niets in Rèinigeadal

Om in Rèinigeadal te komen moet je op de hoofdweg van Tarbert naar Stornoway een klein weggetje naar beneden naar de baai bij Maraig af rijden en dan een berg over klimmen voordat je weer naar de zee afdaalt. Zo eenvoudig was het niet altijd. Het plaatsje Rèinigeadal (of Rhenigidale)  had tot 1982 geen wegverbinding. Je kon er met de boot komen en er liep een wandelpad naar Tarbert, het ‘postman’s path’, het pad waarlangs de postbode twee of drie keer per week liep om brieven naar het dorp te brengen of brieven af te halen. Die brieven bevatten ook de bestellingen van de dorpsbewoners van spullen die dan later per schip werden geleverd. Het dorp had indertijd geen elektriciteit en één op batterijen werkende  telefoon – Rhenigadale 1 was het nummer.  Via een zender bereikte deze telefoon het telefoonkantoor aan de andere kant van de bergen. Daar zorgden ze dan voor de gewenste verbinding. Regelmatig moesten de batterijen vervangen worden.

Eén van de oude huizen van dit plaatsje is al jaren in gebruik als Hostel en wordt beheerd door de Gatliff trust. Daar tegenover woont de beheerder (‘warden’) en er staan nog een paar huizen, maar het stelt niets voor. Tien jaar geleden kwam ik hier samen met Petra voor het eerst. We hebben toen al van de grote rust genoten. Vanuit het hostel kijk je over een mooie baai, waar een enkel bootje ligt en verder niets gebeurt. Het is er zo stil dat je een gesprek tussen twee mensen op tweehonderd meter afstand woord voor woord kan verstaan, zonder dat zij hun stem hoeven te verheffen. Tien jaar geleden hebben Petra en ik het postman’s path naar Tarbert gelopen. 

In de keuken van het uiterst simpele hostel stond toen een heel simpel radiootje dat een paar zenders kon ontvangen. Op onze eerste avond daar had ik de klassieke zender aangezet en we luisterden naar een prachtige opname van Elgar’s Enigma Veriations. Tegen de achtergrond van de totale rust van deze plek herinner dit als een van de mooiste momenten waarop ik honderd procent van mooie muziek heb kunnen genieten. 

Drie jaar later kwam ik er weer en het radiootje stond nog in de keuken. Het deed het prima, ook met de afgebroken antenne die er nu los op stond. Toen ik er dit jaar kwam, leek tot mijn schrik de radio verdwenen. In de inmiddels iets gemoderniseerde keuken stond hij niet meer. Maar gelukkig vond ik het terug in de lounge tegenover de keuken. De antenne was nog steeds afgebroken en stond er los op, maar ook nu kon ik met volle teugen luisteren naar klassieke muziek. Het tweede vioolconcert van Shostakovitch maakte diepe indruk op me, alweer tegen de achtergrond van die complete stilte. 

Het mooie baaitje met de bootjes vlakbij het hostel was nog steeds even mooi. Nu zwommen er in de baai prachtige roodkeelduikers en ik zag er ook nog een kuifaalscholver (‘shag’), in dit deel van de wereld soms nog algemener dan een gewone aalscholver. Even later zwom er iets verder weg ook nog een ijsduiker. Voor het pad van de postbode zijn mijn benen niet stabiel genoeg meer, dus ik heb het maar niet geprobeerd. De vele Jan van Genten van tien jaar geleden zag ik deze keer niet. Ik ben bang dat hier de vogelgriep zijn vernietigende werk had gedaan. Het zal wel even duren voor er weer zo veel in de baai bij het postman’s path van grote hoogte naar vis zullen duiken. 

Alle stukjes over deze tocht

• Fietsen over de Hebriden
• De jeugd van tegenwoordig
• Betoverend Berneray
• Het sublieme niets in Rèinigeadal
• Terug in Cross

_________