Een mooie relatie

Wij zijn net een weekje op Texel geweest. Mooi huisje, mooi weer, mooie duinen, stranden, wadden en natuurlijk veel vogels. Op de woensdagmiddag gingen de terrassen sinds maandenlange sluiting weer open, maar verder kwam het toeristisch vertier nog niet op gang.

Er zijn mensen die opscheppen met hun lijst van 80 vogelsoorten op één dag. Dat doe ik niet en ik mag het ook niet, want ik kom meestal niet ver boven de 50.  Die ene zwarte zeekoet, die zie ik wel weer veel mooier in Schotland of Noorwegen. Texel is voor mij vooral de combinatie van wind, water, zand en grote zwermen trekvogels: duizenden wulpen, rosse grutto’s, zilverplevieren en rotganzen. Het is de waddendijk: de eiders op de Waddenzee, plasjes met grote sterns en kluten achter de dijk, en op de dijk vooral dat ene kleine vogeltje dat van schaap naar schaap vliegt, de gele kwikstaart.

Vlakbij ons huisje op het terrein van Prins Hendrik liep ik in april regelmatig even de dijk op om die ongelooflijk gele beestjes te bekijken. Ik liep steeds meteen door naar de plek waar de boer de schapen voor die dag had neergezet, want eigenlijk waren ze bijna alleen maar daar, vrolijk vliegend en hippend tussen de wollige beesten.  Ik vroeg mij af waar toch die liefde tussen die twee wel heel verschillende dieren vandaan komt en ik vond al gauw het antwoord. Eenvoudig gezegd: schapen houden even weinig van kwikstaarten als kwikstaarten van schapen. De liefde werkt via veelvuldig aanwezige tussenpersonen, de strontvliegen. Schapen verspreiden stront. Vliegen komen op de stront af en kwikstaarten houden van vliegen. In het Duits heet de gele kwikstaart ‘Schafstelze’ en in Nederland schijnen de namen ‘koevinkje’ en ‘akkermannetje’ gebruikt te worden, wat er op duidt, dat strontvliegen op koemest net zo lekker zijn.

____________

Collega-vogelaar Arthur Staal was in dezelfde  periode op Texel als wij. Hier van hem een leuk verslag.

Voor een foto-album van ons laatste Texel-bezoek, zie deze pagina (wachtwoord vereist).

_____