Misplaatst cappuccino-instinct
Fietsend langs de dijken van de Wisła of door de grensgebieden met Litouwen moest ik vaak denken aan eerdere fietstochten. Als ik in Engeland of Schotland om een uur of negen vertrok van mijn B&B of hostel, fietste ik in de regel een uur of twee, soms iets langer, en ging in het eerste dorp van betekenis een grote kop cappuccino drinken. Heerlijk bestrooid met bruine rietsuiker, soms een muffin erbij.
Als ik in Polen zo’n twee uur gefietst had, werd dit cappuccino-instinct weer wakker en kreeg ik visioenen van lekkernijen en koffie. Maar ook als ik vier of vijf uur gefietst had, was ik nog nergens een terrasje of een cafétje tegengekomen waar ik zoiets had kunnen bestellen. Ja, gedurende de twaalf dagen fietsen, ben ik zeker vier terrassen tegengekomen, maar onvoldoende om een dagritme op te kunnen baseren. De lunch was al even problematisch.
Staande lunch
Gelukkig zijn er op veel plekken winkeltjes, Pools: sklep. Zo’n sklep ziet er uit als een lage schuur, niet veel anders dan ze er in de socialistische tijd uitzagen, en over het algemeen zijn elementaire levensbehoeften er wel te koop.
Maar waar moet ik mijn broodje kaas dan gaan klaar maken en opeten. Een zeldzame uitzondering daar gelaten: er zijn geen bankjes of picknicktafels in Noordoost-Polen. Rond een uur of twee besloot ik meestal het broodje staand bij de fiets te smeren en op te eten.
Geen romantische country-side
Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik hier op het echte platteland was. Dit is niet wat Engelsen de countryside noemen: een romantisch idee van het eenvoudige leven op het land. De countryside is natuurlijk geen platteland. Het is een deel van de stad, een construct van de romantische stedeling. De boeren mogen, door het plaatsen van koeien, schapen en het rondrijden op tractoren voor een romantische achtergrond zorgen. Daarvoor krijgen ze vrijwel niets betaald, maar ze vervullen een onmisbare rol in het creëren van een decor.
De countryside is een soort omgekeerd stadspark. Is een stadspark een stukje park in de stad, de countryside is de stad op het land. En zo zat ik maar wat te mijmeren, terwijl ik hallucineerde over gezellige terrassen aan het water en restaurants met romantisch (“locally sourced, organic, etc. “) streekvoedsel.
De hele dag op de tractor
Nee, dit was het echte platteland. Hier staan de boeren om een uur of zes op, beleggen dikke boterhammen met plakken spek en kaas, drinken er een mok slappe koffie bij en gaan dan op hun tractor zitten. Toen ik in Polen was, werd er veel gehooid. Het was droog en er reden kolonnes tractoren, grote stofwolken achter zich latend, langs landerijen en over zanderige bospaden.
Ik stel me voor dat, als de boeren om een uur of zeven ‘s avonds thuiskomen, ze wel een goed glas bier in de koelkast hebben staan en na het genot hiervan een bord met aardappelen, vlees en kool naar binnenwerken, een beetje TV kijken en dan naar bed gaan. De volgende ochtend lokt de tractor. Op zondag gaan ze met z’n allen naar de kerk. Daarover in een ander verhaaltje meer.
Verschrikkelijke dorpen
Tijdens mijn vakantie las ik het boek van Steven Pinker over de spectaculaire afname van het geweld in de wereld. Uit de door Pinker verzamelde gegevens blijkt duidelijk dat, hoe verder je je van de stadscultuur bevindt, des te rauwer en gewelddadiger het leven wordt. Niet de stad, maar het platteland is een poel des verderfs. Gelukkig maar dat ik hier niet hoefde te blijven.
Fietsen in Polen
Het echte platteland
Met Patrzyk in de keuken
Fietspad als ontwikkelingsproject
Katholicisme
Mikaszówka
De Poolse taal
De jaren 70
Erg leuk om te lezen, ik fiets ook veel in Polen, weliswaar post en niet noord oost, ik woon in lublin, en ga zowel op MTB, racefiets, cyclo crosser, ik heb echter 1 heel groot probleem , HONDEN!!!!
Sommige streken zijn echt niet verantwoord om door heen te fietsen, hordes honden die je achtervolgen zijn geen uitzondering, ik ben absoluut niet bang voor honden , maar ik vraag me af wat jou ervaringen zijn?
In Nederland was ik postbode, daar had ik natuurlijk ook ervaringen met honden, ik nam altijd honden koekjes mee, dat werkte altijd, maar in Polen zij de honden ofwel te verwend, of te bloeddorstig, want ze laten de koekjes steevast links liggen, en geven de voorkeur aan een mals stukje kuit, nogmaals leuke blog!!
Cieszę się, że nigdy nie spotkałem tych złych psów w Polsce podczas moich jazdów na rowerze … Dank voor je commentaar. Met honden heb ik nooit problemen gehad, afgezien van de gecompliceerde verbuiging van het woord ‘hond=pies’ in de Poolse grammatica. Ik heb toch meer dan 2000 km in dit land gefietst (zie hiervoor https://blog2.rdeman.nl/mijn-fietstochten-in-polen/) en ben nog nooit door een gemene hond aangevallen, laat staan door een groep wilde honden. Ik heb ook op websites van andere fietsers hier nooit iets over gelezen.