Mijn lievelingsgebiedje niet ver van huis is het park van Huys te Warmont. Omdat ik mijn jeugd op de Veluwe heb doorgebracht, is voor mij natuur zonder bomen geen echte natuur. In dit mooie park bij Warmond ken ik elke boom. Erg goed gaat het trouwens niet met veel bomen, maar met de paddenstoelen die er op groeien en de vleermuizen die er in wonen des te beter. In het late voorjaar genieten we hier van de rododendrons en in de herfst van de paddenstoelenpracht. Ik heb besloten van mijn regelmatige wandelingetjes daar maar een project te maken: een fotoverzameling vanaf het begin van de herfst tot en met kerstmis. Hier laat ik iets van de resultaten in de eerste maand van het project zien.
Begin september was de herfst nog niet begonnen en er vlogen nog veel heidelibellen bij het kleine plasje in het park. Vlak voor de officiële start van de herfst liet de blauwe glazenmaker zich nog even zien, maar als snel waren het vooral de paddenstoelen die voor kleur in de natuur zorgden.
De vliegenzwammen lieten nog even op zich wachten en ook de porseleinzwammen waren laat dit jaar, waarschijnlijk door aanhoudende droogte. Ook de in vorige jaren massaal aanwezige grote bloedsteelmycena’s waren lange tijd niet te vinden. Wel kwamen al snel de heksenschermpjes, aardsterren en amethistzwammen. Maar in de tweede helft van oktober stonden er weer heel veel vliegenzwammen tot groot plezier van de bezoekers van het park, voor wie dit bijna de enige interessante paddenstoel lijkt te zijn. En op een bepaald moment stonden er overal porseleinzwammen, die met grote snelheid uit de wegkwijnende (door de reuzenzwam vermoorde) bomen tevoorschijn komen.
Tijdens alle wandelingen in het park maak ik minstens één vrijwel dezelfde foto: het uitzicht naar een mooi bruggetje door een poort van naar elkaar gebogen bomen. Op onderstaande foto’s wordt het langzaam herfst.
Voor mooie herfstfoto’s zijn nevel en mist altijd welkom. Deze oktober was helaas geen goede mistmaand. Alleen op één dag heb ik wel een leuk zelfportret in de zonnestralen door de nevel kunnen maken. Maar wie weet wat de maand november nog brengt.
De herfstkleuren worden nu elke dag mooier en het paddenstoelenseizoen is nog lang niet voorbij. Stormachtige buien met veel regen razen door het park en dat is goed nieuws. Boomstronken worden bijna onzichtbaar door de hoeveelheden honingzwammen die erop groeien. Grote groepen mycena’s verschijnen weer op het rotte hout.
(wordt vervolgd)
Natuurlijk begrijp ik het heel goed als beginnende libellenfotografen trots zijn op hun eerste gelukte foto van een vliegende grote keizerlibel. Het is ook best moeilijk. Maar mij kan zo’n foto, die op duizenden plaatsen ontelbare keren wordt gemaakt, geen voldoening schenken. Ik wil geen libel kopiëren. Ik wil een foto maken. Los van noodzakelijke kennis over de bediening van de camera en het gedrag van de libel gaat het dan vooral om een mooie compositie die een eigen verhaal vertelt, waarbij heel veel zaken een rol kunnen spelen zoals keuze van standpunt, lichtval, schaduwen, spiegelingen, structuur van oppervlakken, egale of juist niet egale achtergronden, contrasterende of harmonische kleuren, relaties met andere dieren en planten, gebeurtenissen zoals paren, uitsluipen, eieren leggen of andere insecten verorberen. Op deze blogsite heb ik regelmatig iets laten zien van mijn worsteling met dit onderwerp.
De polders in 1900 en 2023 (bron Topotijdreis.nl)
De verwachtingen uit 2007 zijn goed uitgekomen, met één uitzondering. In een folder van het Zuid-Hollands landschap uit die tijd lezen wij: “Bijzonder is het waterzuiveringsmoeras (helofytenfilter) van het Hoogheemraadschap van Rijnland. Daarin wordt het regenwater van de nieuwbouwwijk gefilterd waarna het schoon wordt teruggevoerd naar de wijk”. Een onderdeel van dit systeem was een door een kunstenaar ontwikkeld en in 2006 gebouwd waterrad. Het filter bleek echter niet te werken en het waterrad dreigde daarom gesloopt te worden. Toen na actie van omwonenden het nutteloze waterrad toch gered, opgeknapt en in 2024 opnieuw onthuld werd, verzuchtte de kunstenaar: “Welk kunstwerk maakt nou twee onthullingen mee?”.
Aan de rand van de Klaas Hennepoel-polder staat sinds 1787 de poldermolen ‘Het Poeltje’, die dienst heeft gedaan totdat die in 1924 door een door dieselkracht aangedreven pomp werd vervangen en nadien langzaam maar zeker aan het vervallen was. In 2006 is die weer helemaal hersteld. Helaas staat hij nu veel te dichtbij te hoge bebouwing van de wijk Poelgeest. 
In het voorjaar trekt een grote groep van de ondersoort taymyrensis door. Zij komen naar het Waddengebied om op te vetten op hun reis van West Afrika naar Siberië. In de winter bevinden er zich zo'n 65.000 rosse grutto's in Nederland, maar in het late voorjaar kunnen dat er meer dan 180.000 zijn. Wij zagen op de Schorren deze februari-vakantie toch zeker 10.000 exemplaren, een aanzienlijk deel van de Nederlandse winterpopulatie. De West-Afrikaanse exemplaren zullen zeker pas tussen maart en mei aankomen. Het voedsel op de Waddenzee is onmisbaar als voorbereiding op de lange thuisreis naar de broedgebieden. Uit onderzoek blijkt dat in jaren wanneer het wad minder pieren bevat er minder vogels in de Siberische broedgebieden terugkeren dan in de vette jaren. Door de klimaatverandering zijn die wadpieren nog belangrijker geworden dan ze al waren. Siberië warmt sneller op dan de gematigde streken, waardoor de natuur daar eerder op gang komt, inclusief de ontwikkeling van insecten die een belangrijke voedselbron voor de net uitgebroede vogels vormen. De vogels vliegen daarom eerder naar Siberië terug en hebben iets minder tijd om op te vetten.
Rosse grutto's kunnen onvoorstelbaar lange stukken vliegen. Een derde populatie (die niet door Nederland trekt) broedt in Alaska en overwintert bij Nieuw Zeeland en Australië (Tasmanië). Een rosse grutto vloog in 2002 in 11 dagen zonder onderbreking van Alaska naar Tasmanië, een afstand van 13.560 km!
meer informatie: 
