Jumièges is een dorp aan de Seine. Al in het jaar 654 werd er een abdij gesticht. Maar de Vikingen brandden het zaakje twee honderd jaar later plat. In 1067 werd er in aanwezigheid van Willem de Veroveraar een nieuwe kerk ingewijd. De Franse revolutie maakte een eind aan het kloosterleven. De kerk verviel tot ruïne en werd een soort steengroeve, maar grote stukken bleven staan en staan er nog steeds.
Wat ze in de tijd van de Franse revolutie niet hadden kunnen weten: in de eenentwintigste eeuw zou het een van de coronavriendelijkste religieuze gebouwen zijn. Het laatste wat je wil in Coronatijd is een dak op een kerk, want dan krijg al die enge luchtstromen met in waterdruppeltjes meegevoerde virussen.
Wij namen het pontje over de Seine en daar stond dan die prachtige verzameling van muren, zuilen, beelden maar – God zij dank ! – dakloos. Even een kapje op bij het kaartjes kopen dan dan weer af in de prachtige ruimtes. Het was heerlijk licht en precies warm genoeg.
Wat een prachtige ruïne! Alles straalt openheid uit. Geen gebrandschilderde ruiten die de hele kerk misschien wel geheimzinnig donker hadden gemaakt, maar heerlijk open vensters met een mooi uitzicht op bomen en lucht. Ook geen barrières voor vogelgeluiden. Bovendien vlogen de vinken gewoon naar binnen.Wij hebben geen regen meegemaakt, maar zo’n regenbuitje in de kerk zou toch wel een verfrissende ervaring kunnen zijn.
De verantwoordelijke instanties zullen deze blog wel niet lezen, maar zou het toch niet een goed idee zijn om de Notre Dame in Parijs gewoon te ontdoen van wat er van het dak over is?
