De reservering
Die 25e juli markeerde een kwalitatieve omslag in onze vakantie. Hadden wij ons tot die tijd, voor zover we niet lui voor de tent of op een terras zaten, in de eerste plaats bezig gehouden met wandelingen door bossen en over bergen, nu was de cultuur aan de beurt. Het koor- en orkestgezelschap met de vertrouwenwekkende naam Cant’Albion zou optreden in het mooie Provençaalse plaatsje Saignon. Petra belde om kaartjes te reserveren. Een dove man met een gebroken stem nam de telefoon aan. Toen hij begreep wat Petra wilde, begon hij te schreeuwen dat een reservering echt niet hoefde: “Komt u maar vóór zeven uur.”
Overdag hadden we wat rondgereden in de omgeving van Apt en de fout begaan toeristische bezienswaardigheden als Roussillon en het klooster van Sénanque te bezoeken.
Daarover valt niets te vertellen afgezien van parkeerproblemen en overvolle straten. Goed daarna weer terug in Apt te zijn, een heerlijke plaats waar gegarandeerd niets te beleven is.
De maaltijd
Vóór zevenen eten in Frankrijk kan eigenlijk niet. Daarom reden we vrij vroeg naar Saignon, waar Google maps wel vier restaurants voor ons had klaargezet. Van die restaurants waren er drie gesloten die avond. Toen wij bij restaurant no. 4 om een tafeltje vroegen, keek de ober ons aan met een gezicht van “Hoe durft u hier zonder reservering aan te kloppen. Wegwezen!”. En toen waren we inderdaad weg, terug naar Apt. Google wees ons de weg naar een goedkope meeneem-pizzeria.
Terwijl drugsverslaafde types door de straat bij ons terras liepen, lieten we vette pizzapunten naar binnen glijden en gooiden er frisdrank achter aan. Snel weer op weg weer naar de cultuur!
Amateurplezier
In Saignon stonden al heel wat mensen voor de kerk, vooral oudere mensen in concertkleding. We kochten kaartjes en al gauw mochten we de kerk in.
Het begon ons te dagen, wat ons te wachten stond: onvervalst amateurplezier. Het concert begon met een mooie toespraak van de voorzitster, die onder meer vermeldde dat het in 2007 opgerichte gezelschap naast bekende werken van Bach en Haydn nu ook in toenemende mate werken van onbekende componisten zoals César Franck uitvoerde. Grappig hoe een beroemd componist plaatselijk zo onbekend kan zijn. Ook kondigde zij aan dat er tijdens het opkomen van het koor een orgelstuk van Bach gespeeld zou worden. Toen het koor vervolgens opkwam, was er een zo luid applaus dat de arme jongen geruime tijd moest wachten voordat hij kon gaan spelen op een wonderlijk elektronisch orgel dat zware kerkorgelgeluiden door luidsprekers zond.
In de fuga-hel
Maar daar ging het natuurlijk niet om. Koor en orkest begonnen met een Credo van Vivaldi. Met een beetje fantasie kon de aandachtige luisteraar wel horen dat dit een mooi koorwerk was. Bij de kort daarop volgende cantate BWV 4 van Bach bleek dat al een stuk moeilijker. Het moet gezegd worden: er werd met veel, heel veel gevoel gezongen. Bij dit soort zangers zijn de zangspieren direct verbonden met de onderbuik zonder omweg via de hersenen.
Opeens begrepen we dat de man aan de telefoon die ochtend een zanger van het koor geweest moest zijn: hier waren nog meer dove mannen met gebroken stemmen aan het werk. Met spijt lazen wij in het programma dat één van de tenoren vlak voor het concert op 82-jarige leeftijd de geest had gegeven. Hij had er zo goed bij gepast. Werd de heksenketel van ongeremde zangstemmen in het eerste deel voor een normaal mens al bijna te emotioneel, het toppunt werd bereikt in een complexe fuga.
De dirigent – in zijn normale leven een verdienstelijk imker – had handen te weinig. Het was alsof hij een heel ontsnapt bijenvolk, bij voor bij, de bijenkorf in moest loodsen, maar daarbij had hij niet zoveel succes. Alle zangstemmen en alle instrumentalisten zochten hun eigen weg door de fuga-hel, sommigen door heel uitdrukkelijk met hun voeten hun privé-maat te stampen, anderen door van gewoon hard zingen op onbedaarlijk schreeuwen over te schakelen. Wonderlijk genoeg waren op een bepaald moment toch alle bijen in de bijenkorf gevlogen en werd het even stil. Er kon min of meer gelijk aan een volgende strofe begonnen worden, zij het op een onbegrijpelijk mengsel van toonhoogtes.
Op de vlucht
Inmiddels had ik Petra het signaal ‘vluchten’ gegeven. Zij was het ermee eens. De vraag was alleen hoe. Er was geen pauze na de Bach-catastrofe, maar we wilden toch weg. Gelukkig was er een applaus voor de solisten voor de op handen zijnde Haydn-verkrachting. Tijdens dit applaus renden wij door het middenpad naar de kerkdeur, die vriendelijk voor ons open werd gedaan. En daar stonden wij buiten, een angstaanjagende ervaring rijker. Een ervaring die ik snel wilde vergeten. Ik zocht naar een prullenbak om het programma in te kunnen gooien. Ik zag alleen maar een brievenbus. Dan maar in de brievenbus! Weg is weg!
Bier op de slaapkamer
Wij parkeerden de auto weer in Apt en liepen naar het hotel. De avond kon, wat ons betreft, beginnen. Alle cafés waren echter al dicht. In Apt was nu helemaal niets meer te beleven. In de koelkast van het hotel hadden wij zes blikjes bier opgeslagen. Zittend op het bed besloten wij de avond met voldoende bier om de ervaringen van deze dag een klein beetje te kunnen verdringen.
