De vogels komen naar mij toe
Ik ben een luie vogelaar. Ik heb meestal geen zin om achter de vogels aan te gaan. Ze komen maar naar mij toe. Deze houding bespaart
niet alleen veel kilometers. Het vogelen wordt er ook veel leuker door. Je rijdt niet achter een of andere internetmelding aan. De waarnemingen zijn onverwacht en soms volledig verrassend. In Polen reed ik zowel in 2018 als in 2019 door en langs de mooiste natuurgebieden. In 2018 was het vooral het nationale park van de Biebrza. Nu reed ik niet alleen door de bossen van Białowieża (vlakbij het beroemde oerbos), maar ook door prachtige gebieden in andere gedeelten van de Pools-Witrussische en Pools-Oekraïense grens.
Leeuweriken, vinken en grauwe klauwieren
Het meest nog genoot ik van de zang van veldleeuweriken van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat bijna overal langs de route. Soms kostte het even moeite om ze hoog in de lucht boven de bouwlandjes met klaprozen en korenbloemen te ontwaren. Maar dat waren natuurlijk lang niet de enige zangers.
Vrijwel overal maakten de vinken behoorlijk wat lawaai. Ze zouden die vinken best wel wat zachter kunnen zetten, dacht ik soms. Ook heel veel witte en gele kwikstaarten, zwarte roodstaarten , geelgorzen, roodborsttapuiten, groenlingen en af en toe een kneu of een paapje. In de bossen veel bonte spechten en hier en daar een groene specht. De zwarte specht zag ik vorig jaar wel maar dit jaar niet. In de rietvelden natuurlijk rietgorzen, rietzangers en zowel kleine als grote karekieten. Bovendien regelmatig bruine kiekendieven en buizerds en een keer een zwarte stern. Twee keer zag ik een mooie hop en één keer vloog er een ongelooflijk gele wielewaal door mijn beeld. Natuurlijk zag ik ook veel zwaluwen (boeren-, huis- en gier-). De grauwe klauwier was op veel plekken heel algemeen. En laat ik het klapperen van de overal aanwezige ooievaars niet vergeten.
Grijskopspecht en Oehoe
Als ik me voor een speciale excursie in Białowieża had opgegeven, stonden wellicht de witrugspecht en de middelste bonte specht op mijn lijstje, maar ik was al lang tevreden met een toevallige ontmoeting met een grijskopspecht. Eerst dacht ik een groene specht te zien, maar er klopte van alles niet aan dat beest. Het was een prachtige grijskopspecht ergens in de bossen aan de Oekraïense grens.
Mijn meest bijzondere waarneming was vanaf dat zelfde fietspad vlakbij de grens. Ik kwam rustig aanfietsen. Een bospad was afgesloten met een slagboom. Op één van de palen waarop de slagboom rustte zat een gigantische uil, zeker 80 cm hoog, onmiskenbaar een oehoe. Ik probeerde zo min mogelijk geluid te maken, haalde voorzichtig mijn camera uit het tasje, keek nog eens en weg was hij. Ik had niets gehoord, maar het is bekend dat uilen volledig geruisloos kunnen vliegen. Hij was zo stil weggevlogen dat ik mij afvroeg of hij er echt wel geweest was…
Natuurlijk zijn de grijskopspecht en vooral de oehoe heel bijzondere waarnemingen, maar als ik aan de vogels van Polen denk, dan hoor ik vooral het lied van de leeuweriken en zie ik de ooievaars in de boerendorpen.
Voor mijn verhalen uit 2018 zie deze pagina.
Leuk verhaal, Reinier!
Wederom genoten van dit verslag. Je stijl van schrijven boeit van begin tot het eind. Leuk die knalgele wielewaal. Maar ook die andere waarnemingen zijn super leuk. Jammer dat die joekel van een oehoe je vrolijk en geluidloos wist te ontsnappen aan je cameralens.