Eerder verschenen als onofficieel verslag van een niet plaatsgevonden excursie van de Vogelwerkgroep KNNV Leiden. Toen ik op woensdag hoorde dat de excursie van zaterdag wegens slecht weer was afgelast, dacht ik, wat jammer toch, maar dat houdt mij niet tegen om toch een verslag te schrijven. Niet iedereen die dit verslag kreeg, had meteen door dat het om een grap ging ....
Excursie van Vogelwerkgroep KNNV Leiden die nooit plaatsvond
Om acht uur stonden ze er dus toch, de negen enthousiaste leden van de Vogelwerkgroep Leiden. Het was bijna niet doorgegaan. De hoofdschuldigen waren de apps op de i-phones en android-apparaten. Vroeger had je nog echte natuur en dat hield ook in dat je je gewoon door het weer liet verrassen. Tegenwoordig weet iedereen al drie dagen van te voren wat voor weer het wordt en kijken mensen zelfs nog tijdens de wandeling op hun telefoon om te kijken of het regent. “Zijn wij eigenlijk nog natuurvrienden?”, vroegen enkele leden zich af toen er al weer zo’n afzeg-email naar onze schermpjes werd gezonden. “Wat een flauwekul”, zeiden we, maar in dit geval hadden misschien beter wél naar de buienradars en weer-apps kunnen luisteren.
Met drie auto’s reden we optimistisch naar het Gooi. We zouden met één auto minder terugkomen, maar daar hebben we het straks nog over. Lang bleven we niet bij het zwembad staan, want de regen striemde over onze gezichten. We stapten in en de deuren waaiden vanzelf dicht. Op weg naar de ’s-Gravelandse buitenplaatsen met een fris windje in de rug en beide handen aan het stuur. Ze hadden windkracht 6 voorspeld, maar dit was zeker 7. Voor wie van echte natuur hield, was dit een topervaring. Maar hielden we wel van echte natuur?
Tegen negenen kwamen we op het parkeerterrein bij ’s-Graveland aan, dat wil zeggen twee auto’s rond negen uur en de auto van Arthur 20 minuten later. Hij had een ‘kortere’ weg gevonden. Helaas was de spoorwegovergang op die weg geblokkeerd door kapotgewaaide bovenleidingen en moest hij zien om te keren, samen met die andere 50 auto’s die daar vast waren komen te zitten. Stan zette nog een telescoop op het terrein, maar haalde hem gauw weg. Zo vervaarlijk begon dat ding door de wind heen en weer te zwaaien.
Met gewone kijkers het bos in. We waren hierheen gelokt met praatjes over zwarte spechten en meer zeldzaamheden. Daar konden wij naar fluiten. Er kwam af en toe een verdwaalde groep kauwtjes over zeilen. Waar ze naar toe wilden, wisten ze zelf ook niet. Een enkele merel zat verkleumd op de grond te wachten op het einde van de storm. Meesjes hoorden we meer dan we zagen, maar daar zaten zeker geen kuifmezen, zwartkopmezen en glanskoppen bij. Theo hadden we met leugens over het verbeterende weer overgehaald om mee te gaan. Hij had er vreselijk de pest in.
Eigenlijk is hij daarvoor te netjes, maar Theo klom vloekend over de omgewaaide bomen op het ooit zo mooi aangelegde wandelpad, terwijl de regen langs zijn gezicht droop. Het was bijna grappig. Anke probeerde de weg te vinden. Wars van verslaving aan GPS-technologie liep zij met een grote ANWB-wandelkaart door het bos, maar niet lang. Een grote windvlaag kreeg vat op het grote papieroppervlak en de kaart vloog de hoge sparrenbomen in. In een wanhopige poging, hield ze hem nog even tegen en stond even later met alleen het onderdeel ‘legenda’ in de hand.
We waren voor de vogels gekomen en we zagen er af en toe wel wat langs komen waaien: nogal wat houtduiven, zwarte kraaien, vinken en we hoorden zelfs nog een grote bonte specht, maar geen zwarte. In de luwte van wat bomen en struiken konden we twee winterkoninkjes ontdekken. Dat was het dan ongeveer.
Na een chaotisch min of meer democratisch besluitvormingsproces gingen we dan maar terug naar het beginpunt. Op het parkeerterrein waren wij nog de enige drie auto’s, of eigenlijk beter gezegd de enige twee auto’s: de auto’s van Arthur en Reinier. De auto van Marcel, een aspirant-lid dat voor het eerst meeging en zo vriendelijk was zijn auto gratis ter beschikking te stellen, verdiende die naam niet meer. Als een platgedrukt sardineblikje in een afvalbak stond hij daar onder het gewicht van een zware boom.
Marcel kon er niet om lachen en hij keek nog droeviger na een kort maar heftig telefoongesprek met zijn vrouw. Lekker knus in twee auto’s reden we naar het Café-restaurant Brambergen, bekend om zijn heerlijke koffie en appeltaart met slagroom. Het leek dicht te zijn. We belden aan, maar er kwam toch een aardige jonge vrouw naar buiten toen we aanbelden. “O jeetje, we hadden echt geen gasten verwacht vandaag, maar als u wilt, kunt u binnenkomen. Ik zal de verwarming aanzetten. Houdt u de deur wel even goed vast, want bij dit weer waait hij er nogal snel uit. Dat moeten we niet hebben. Wat doet u hier trouwens? Wie gaat er met dit weer naar buiten?”. Wij gaven maar geen antwoord. Bij een temperatuur van hooguit 15 graden nuttigden wij uitstekende appeltaart met uitstekende slagroom en uitstekende koffie. Even leek vogelen weer leuk te worden.
De lunch gaf ons, en vooral Ad, weer nieuwe energie. Ad stelde voor om, ondanks het weer nog even naar een mooi plekje te rijden waar we de ijsvogel zouden kunnen zien. Vogelen zonder ijsvogels kan eigenlijk niet. De wind nam iets af, maar boezemde nog steeds ontzag in. We liepen langs een mooie beek, uitkomend op een soort vennetje, Ad voorop. En ja hoor, daar zat hij, die schitterende ijsvogel, hoewel hij er wel eens mooier uit had gezien, zie foto.
Na deze unieke natuurervaring reden we naar het zwembad. Marcel werd door een van ons nog even naar zijn huis in Leiderdorp gereden, waar hij meteen de verzekering kon bellen.
Waarnemingen
- vink
- merel
- bonte specht
- roodborst
- winterkoninkje
- koolmees
- ijsvogel
- houtduif
- zwarte kraai
- kauw
- pechvogel
