Hondhaving

Honden in de natuur

Tja, natuur en honden gaan niet altijd goed samen. De trouwe viervoeters verstoren vogelnesten en jagen allerlei dieren de stuipen op het lijf. Veel natuurgebieden zijn daarom verboden voor honden, soms alleen in de broedtijd, soms het hele jaar. Elke natuurliefhebber weet dat zich niet alle honden, dat wil zeggen hun baasjes, zich daaraan houden. Hier drie anekdotes.

Ja, ik weet dat het hier niet mag

Ik loop voor de zoveelste maal het wandelingetje door het stiltegebied van Koudenhoorn langs het water van de ijsvogels, een rondje door de rietvelden en dan weer terug langs de ijsvogels. Er staan daar twee bankjes opgesteld, waar ik soms meer dan het uur over het water zit te turen en tegelijk mijn taalcursussen doe en Whatsapp controleer op mijn telefoon. Op de terugweg zit er op het eerste bankje een man en er ligt een hond naast hem.

Ik: Mag ik u iets vragen?

Baasje: Gaat uw gang.

Ik: Weet u dat het hier in het stiltegebied van Koudenhoorn verboden is voor honden? Het is hier namelijk een natuurgebied waarvoor strikte regels gelden. Honden mogen op andere stukken wel, niet hier.

Baasje: Ja dat weet ik. Maar mijn hond doet helemaal niets. Hij verstoort echt de natuur niet.

Ik: Sorry, dat denkt u misschien maar veel dieren zien dit anders. Een hond is hier altijd een verstoring.

Baasje: [kijkt strak voor zich uit en zegt niets]

Ik: Dus als ik het goed begrijp lapt u de regels gewoon aan uw laars. Maar die regels gelden ook voor u. Zou u niet ergens anders naar toe kunnen gaan?

Baasje: Dat klopt, maar ik blijf gewoon hier.

Ik loop weg en zeg nog een paar dingen die ik beter niet had kunnen zeggen en die ik niet gezegd had als daar een gevaarlijke hond had gelegen.

Eigenlijk is dit geen echt leuk verhaal. Leuker is de volgende anekdote.

Ik heb die hond geleend

Iets eerder dit jaar liep ik een rondje over de Strengen. De Strengen heeft sinds een paar maanden wel een heel complex honden-regime. Sommige gebieden streng verboden, sommige volledig toegestaan, sommige toegestaan voor aangelijnde honden.

Ik loop over het pad voor aangelijnde honden en kom een man en een vrouw mét hond tegen: niet aangelijnd. Het gesprek ging als volgt.

Ik: Mag ik u iets vragen?

Baasje: jazeker, waar gaat het om?

Ik: Wist u dat alle honden in dit gedeelte van de Strengen aangelijnd moeten zijn? Anders mag u hier met honden niet komen.

Baasje: ja, dat is ons geloof ik wel bekend, maar we laten hem toch maar lekker loslopen.

Ik: betekent dit dat u de regels gewoon negeert en doet waar u zin in heeft? Dit is een natuurgebied waar u zich wél aan de regels dient te houden.

Baasje: Tja, dat is misschien wel zo, maar hier ligt het wel anders. Deze hond is namelijk helemaal niet van ons! We hebben hem van vrienden geleend, ziet u…

Ik: [verbaasd weet ik niets uit te brengen]

Zou die man ook denken dat hij met de auto van zijn vriend 100 km per uur in de bebouwde kom mag rijden?

Maar soms worden hondenbezitters door anderen beschuldigd dierenleed te veroorzaken door zich juist aan de regels te houden. Zie het verhaal van mijn broer Huibert (met toestemming overgenomen van  https://huibertdeman.nl/wp/2021/10/02/kant-en-de-leenhond/)

Kant en de leenhond

door Huibert de Man

Met een geleende hond loop ik regelmatig door de ‘natuur’ of wat daar in ons dichtbevolkte Brabant voor doorgaat. Ik weet dat een hond bijna nergens los mag lopen, behalve op speciaal aangewezen losloopveldjes. Soms houd ik me aan dit verbod, vaak ook niet. Als echte Nederlander vind ik dat ik de zin van de regels zelf mag beoordelen.

Laatst liep ik door het bos bij Heeze met de lease-viervoeter. Aangelijnd, want ik was hem er een keer kwijtgeraakt toen die zijn instincten en een ree volgde. Een uur wachtte ik, fluitend en roepend, tot er iets modderigs en drijfnats uit de struiken kwam. De hond dus. Het leek me niet goed voor de natuur als honden er op reeën gaan jaren. Voortaan liet ik hem aangelijnd in dit gebied.

Op een woensdagmiddag liep ik er weer, brave hond aan de lijn en verder volledig onder de controle van mijn stem (maar die is op meer dan 10 meter niet meer effectief, vandaar de lijn). Er kwam een kwieke zestigplus-dame mij tegemoet gelopen. “Zou u die hond niet beter los kunnen laten lopen?” zei ze toen ze dichtbij was, “dat is toch veel fijner voor de hond. Ik had ook zo’n soort hond en ik weet wat die honden nodig hebben.”

Ik voelde me aangevallen en schoot meteen in de verdediging: “Mevrouw, u weet toch dat het in dit natuurgebied verboden is om honden los te laten lopen?”. Ik wilde ook nog iets zeggen over mijn negatieve ervaring uit het verleden in dit bos, maar daar kwam ik niet aan toe. Mevrouw was al in de tegenaanval: “Houdt u zich altijd aan de regels”, met een afkeurend gezicht van “bent u er zo eentje?”.

Dit werd een onmogelijke discussie, waarin ik met het categorische imperatief van Emmanuel Kant in mijn achterhoofd het nut van algemene regels en democratisch afgesproken wetten en verordeningen probeerde te verdedigen. Daarmee maakte ik weinig indruk. Ik bleef de beklagenswaardige figuur die zich achter regels en wetten wilde verschuilen en daarmee zijn (geleende) hond onrecht deed.

____