Watervogeltelling
April doet wat-ie wil. Dit jaar op 2 april temperaturen rond het vriespunt en ijskoude wind uit het Noorden. Daar staan we dan weer, bibberend van kou in de Hollandse natuur naast de snelweg vogels te tellen, Ron, Ellen en ik. De tijd dat honderden wulpen hier komen slapen is voorbij. Wel zijn er behoorlijk veel grutto’s, scholeksters en tureluurs. Er blijken behoorlijk veel kemphanen tussen de tureluurs te zitten. De vogels in de grote plas zijn vrij snel geteld en we gaan een stukje verder bij de molen tellen. Daar ziet Ron een groep kemphanen, maar als hij nog een keer kijkt, zijn ze bijna allemaal weg. Ze zitten waarschijnlijk onzichtbaar achter een rietkraag verscholen. We blijven even wachten om te zien of ze terugkomen.
Campinghanen
Dan komen er twee pubermeisjes aan fietsen. Onze statieven met telescoop en camera staan op het fietspad. Zij lijken oppervlakkig geïnteresseerd in onze activiteiten: “Zijn jullie naar vogels aan het kijken? Wat zien jullie dan?”. Ron gaat er serieus op in: “wij kijken hier naar allerlei watervogels zoals grutto’s, scholeksters en kemphanen.” Ik krijg niet de indruk dat ze echt luisteren naar wat Ron zegt. Toch komt één van de meisjes terug op wat Ron zegt: “Waar zitten die campinghanen dan precies?”. Wij corrigeren: “geen campinghanen, maar kemphanen!”. Ze horen het niet. Het andere meisje vraagt iets als “hoe zien die campinghanen er dan uit?”. Wij corrigeren nog eens, maar het helpt niet.
Wulpenslurf
De aandachtsspanne van dit soort kinderen is in de regel niet langer dan 15 seconden. Plotseling zijn ze meer geïnteresseerd in mijn camera met telelens. Ik wil best iets laten zien en kies een foto van een wulp, die ik net geschoten heb. Ik denk het didactisch verantwoord aan te pakken en vraag “Wat voor bijzonders zie je aan deze vogel?”. Eén van de meisjes kijkt toch wel goed. Dit blijkt uit haar originele antwoord: “Ja, ik zie het, die vogel heeft een hele lange slurf!”. “Goed gezien, maar ik zou het een snavel noemen”. Ik zeg nog iets over de naar beneden gebogen vorm van die wulpenslurf en Ron mompelt iets als “Een wulp wijst naar zijn gulp”, maar de dames staan alweer op punt weg te rijden. Ze roepen “een fijne avond nog!” en even later horen we ze een paar honderd meter verderop luid lachen. Het zal wel niet over vogels gegaan zijn.
____
Over een eerdere slaapplaatsentelling in de Munnikenpolder, zie deze blog.
hahaha heerlijk om te lezen Reinier. En zulke kinderen onthouden idd wat ze denken te horen en ze kennen. Heb ik hier ook vaak. Je blijft lachen met ze. Vaak is het een kunst om het bij hun belevenis te houden en schept het verwondering. Met educatie bijschaven her en der waar haalbaar is en met elkaar er vooral om blijven lachen.
Laatst had ik in het Zuiderpark ook een leuke groep. In de heemtuin ligt een olifantenvijver. Zegt een tiener: mogen we weer naar die olifantenrivier.
Met jonge kinderen 2 tm 4 jaar doe ik ook vaak het thema dinosaurussen. Vinden ze fantastisch. En als ik weer terugkom zeggen ze. Ik heb Pino de Dino gemist. Bij het afscheid mogen ze altijd de Dino gedag zeggen. De meeste geven hem een high5 of een knuffel. De stoere jongens vinden het leuk om te kijken of de Dino ook bijt. En stoppen hun hand in de bek. ( Mijn hand gezien het een handpop is) Waarop ik laatst zei: “Nee joh deze dino is vegetarisch, die eet alleen maar planten:. Zegt die kleuter:” Oke ik ben nu een plant.” En stopt zijn hand nog een keer in de bek van de Dino.
Ik moet daar zo om lachen dat in hun fantasiewereld ze gewoon even dan een plant zijn. En een minuut later zijn zij weer de Dino,de eekhoorn of een kikker
Dank je, Marianne. Volgens mij heb jij nog veel leukere verhalen dan ik….